Ultralopen is een wel heel bijzondere tak van de hardloopsport. Piet Wiersma heeft op zijn Facebook-account over zijn ervaringen een fraai verhaal geschreven, dat we jullie niet willen onthouden. Lees hieronder zijn verhaal!
Afgelopen zaterdag mijn eerste NK-medaille verdiend bij de 100 km op de Run van Winschoten. Na mezelf een kleine drie maanden met ultralopen te hebben beziggehouden was deze wedstrijd een mooie kans om me te plaatsen voor het Nederlands team op de wereldkampioenschappen komend jaar (ook in Winschoten).
Vooraf had ik een weloverwogen plan opgesteld, wat inhield dat ik tussen de 4.20 en 4.30 minuten de kilometer zou lopen. Dit liet ik op de eerste meters van de race al los toen de andere Nederlandse mannen weggingen op 4.00. Dat voelde heel goed, en na de verzorgingspost bij de 15 km (door mijn ouders onderhouden, waarvoor dank) pakte ik een aantal meters op de rest van de groep en kwam ik alleen te lopen.
Toen had ik de keuze om me terug te laten zakken om me weer bij de groep aan te sluiten of om op dezelfde voet door te gaan. Ik koos voor het laatste. Dit ging lange tijd voorspoedig en ik kwam de eerste 50 kilometer dan ook rap door in 3.20/3.21 uur. Toen begonnen de pijntjes wel steeds wat heviger te worden, en na nog eens 10 km in een lage 4 minuten de kilometer door te zijn gekomen begon ik toch te merken dat mijn lichaam een beetje meer voorbereidingstijd nodig heeft om goed te wennen aan de afstand.
De rest van de race was dan ook erg pijnlijk en de laatste 10 kilometer ging in meer dan zes minuten de kilometer. Daar uiteindelijk bijna een uur op verloren; de eindtijd was 7.39 uur. Dit was echter genoeg voor brons op het NK.
Drie maanden geleden, na een wat teleurstellend baanseizoen, maakte ik de keuze om de ultra-afstanden eens te gaan proberen. Een week later liep ik mijn eerste trailrun, de Veluwezoomtrail over 60 km, die ik direct wist te winnen.
Kort daarna ben ik gaan kijken naar wedstrijden in het buitenland in de komende periode, en kwam ik terecht op de Panoramamarathon in Allgau, in de zuid-Duitse Alpen. Dat was een compleet andere ervaring: niet alleen was het weer een stukje verder (69 km), ook liep de route volledig door de bergen, wat neerkwam op ruim 3200 hoogtemeters voor de wedstrijd. Vanwege mijn zeer beperkte bergervaring was ik verre van de beste klimmer in het veld, maar omdat ik telkens veel marge wist te pakken op de afdalingen en rechte stukken eindigde ook deze wedstrijd in een overwinning.
De Run van Winschoten maakte het plaatje compleet voor een zeer geslaagde zomervakantie.
Thuisgekomen van de wedstrijd moest ik me direct opmaken om de volgende dag te vertrekken richting Schiphol. Komende maanden rond ik het laatste semester van mijn opleiding Internationale Betrekkingen namelijk af op de Staatsuniversiteit van Sint Petersburg. No rest for the weary.
